Eén jaar over de datum
Met de melding "wie jarig is trakteert", komt ze de huiskamer ingereden. De slagroomtaart staat voorop het plankje van haar elektrische rolstoel. Ze is bijna 60 en getroffen door een hersentumor. “Mijn hondje is vandaag jarig en zelf ben ik vandaag precies een jaar over de datum”, meldt ze triomfantelijk als toelichting op de traktatie.
Ja, dat komt voor. Dat mensen langer leven dan de dokters hadden voorspeld. Een paar weken eerder hoorde ik haar bellen met het ziekenhuis. “Ik leef nog”, zei ze vrolijk tegen de doktersassistent aan de andere kant van de lijn en vervolgde met “dacht dat het wel handig was om dat even te melden. Ik wil graag langskomen voor een controle.” Ze is dapper, en ondergaat haar achteruitgang enigszins opgewekt. Ze kan steeds minder, maar zegt elke keer als ik haar zie “we maken er gewoon het beste van, meer kan ik niet doen.”
Tijdens mijn sollicitatiegesprek een aantal jaar geleden, zei de coördinator grappend; “Als je wilt afvallen moet je hier niet komen werken. Er is altijd wel iets te snoepen. Is er niemand jarig, dan verzinnen cliënten of familie wel een andere reden om te trakteren. Gewoon omdat het kan. Om nog te vieren wat er te vieren valt.” Die instelling bevalt me, hoewel ik een taartje goed kan afslaan. De coördinator had gelijk. Als we alle taart aten die er altijd was, waren we allemaal tonnetje rond.
Vandaag sla ik de taart zeker niet af. Ik pak de gebakborden uit de kast en mijn collega-vrijwilliger zet de vorkjes al op tafel. Een andere cliënt neemt ook een stukje, hoewel ze geen grote eter is en haar ontbijt net pas met moeite op heeft. Ze laat haar stuk taart onaangeroerd staan, deed waarschijnlijk gewoon mee vanwege de gezelligheid. En zo is het. Vandaag vieren we gewoon vrolijk met z’n allen dat iemand ‘precies een jaar over de datum is’.
© Ingrid van Loon, vrijwilliger bij Hospice Marianahof in Etten-Leur
Ingrid: "Palliatieve zorg is vaak nog onbekend of eng. In mijn blogs vertel ik verhalen uit de dagelijkse praktijk van het hospice, want ik maak veel mooie momenten mee die het waard zijn om te delen. Ik ervaar vooral dankbaarheid van de cliënten en hun dierbaren tijdens de laatste levensdagen. Het is volgens mij de kunst om aandacht te blijven hebben voor de mens en zijn waardevolle leven, juist als een ziekte de overhand wil nemen en de dood nabij is. Hoe ik dat doe en of dat lukt, lees je in mijn blogs."
Disclaimer: Alle beschreven cliënten en details zijn waar nodig geanonimiseerd. Indien mogelijk is met cliënten of nabestaanden overlegd over publicatie.
Auteur: Ingrid van Loon