‘Best heftig om hier weer te zijn,’ zegt Lidwien met trillende stem. Haar zussen Marian en José knikken instemmend.

‘Wilt u te allen tijde gereanimeerd worden?’ Zijn zoon kijkt hem aan. Vader knikt. Hij fluistert: “Wat een rare vraag! Natuurlijk wil ik dat!” Dan vult hij ‘ja’ in. 

Omgaan met je emoties als je dagelijks werkt met mensen die overlijden. "Hoe doe je dat eigenlijk in godsnaam?"

Een familie op weg naar een overlijden in het ziekenhuis verdient een zwaailicht. Niemand hoort alleen te sterven.

Achter het gordijn wordt op ons gewacht. Samen met zaalarts Lotte en collega Astrid loop ik naar binnen. Ik schud de familieleden rond het bed de hand. 

“Kan de pomp echt niet omhoog. Hoe lang moet dit nog duren?”. Ik probeer haar gerust te stellen: “Kijk eens hoe rustig hij erbij ligt. Er is geen enkele aanleiding om te denken dat hij nu lijdt.”

Vanbinnen voelde zij zich nog altijd het jonge meisje. Ik riep dan gekscherend “ouder worden is beter dan het alternatief!”. Waarop we samen heel hard moesten lachen.

Nell en Leen leerden ons een belangrijke les. Het verpleeghuis draait niet enkel om achteruitgang, ook hier komen dingen tot bloei.

Lenie kon genieten van de schoonheid van de muziek en zich tegelijkertijd even afsluiten van alle indrukken van het ziekenhuis. Een eenvoudige oplossing met een groot effect. 

“Nu ik ga sterven, vertel ik graag dat ik sterf met de wetenschap dat jouw leven het allermooiste stukje van mijn leven was.”

‘Renate en ik hebben Ella uitgelegd dat papa nu in een hotel is waar mensen ziek zijn en een ster gaan worden.'